Sinds de bronzen finale van Rio 2016 kwam ze al niet meer in actie, maar nu pas heeft rolstoelbasketbalster Inge Huitzing definitief de knoop doorgehakt. Door hardnekkige rugproblemen zet ze een punt achter haar carrière.

Ze was de belichaming van de gouden missie die de Nederlandse rolstoelbasketbalsters tussen 2012 en 2016 in hun greep hield. Voor Inge Huitzing was dat gedroomde goud waarvoor ze ’s morgens opstond, waarvoor ze ging trainen en waarvoor ze daarna weer op tijd naar bed ging om uit te rusten.

Vanaf het moment dat Duitsland op 6 september 2012 na vier kwarten drie punten meer heeft gescoord in de halve finale van de Paralympische Spelen, schiet de blik van de ploeg vier jaar vooruit. Naar het goud in Rio de Janeiro. Daarvoor moest alles wijken.

En hoewel alles draait om Rio, baalt ze stevig als het gedurende die missie soms niet helemaal gaat zoals het moet. Zoals tijdens de Europese kampioenschappen in 2015, waar Duitsland de betere is in de finale. Natuurlijk: alles draaide om Rio. Maar het had zo fijn geweest om die eeuwige aartsrivaal ‘alvast’ een keer te verslaan.

Dat lukte op die EK niet. En een jaar later in Rio ook niet. Opnieuw ging het mis in de halve finale, opnieuw tegen Duitsland. Het brons dat een dag later overtuigend wordt gewonnen, is niet meer dan een mini-pleistertje op een gapende wond.

Daarna neemt Huitzing rust, worden de rugklachten die haar tijdens Rio 2016 al een abonnement op pijnstillers opleveren alleen maar erger. Ze mist de EK van dit jaar – waar Oranje wel de titel pakt, door Duitsland in de finale te verslaan – en hervat daarna de trainingen bij het nationale team.

De klachten zijn echter te erg en gedwongen zet Huitzing een punt achter haar loopbaan. Is het daarmee voorbij? Als speelster wel. Tegelijkertijd: heel voorzichtig zinspeelde ze in het Noordhollands Dagblad al op een carrière als coach.

Geen gekke gedachte ook. In het veld was Huitzing het verlengstuk van bondscoach Gertjan van der Linden. Coachend, alsmaar haar ploeggenoten ophitsen om sterker, meer en beter te doen. Haar blik altijd vooruit gericht – ogen op standje beetje boos. Pure focus. Altijd zoekend naar oplossingen, naar dat gaatje om ploeggenoten te bereiken. En foeterend als het niet lukt.

In Tokio is – als er niks geks gebeurt – Gertjan van der Linden nog bondscoach. Daarna, tijdens Parijs 2024, of anders toch zeker Los Angeles 2028, zou het me niks verbazen als bondscoach Inge Huitzing aan het roer staat.

Met maar één doel: paralympisch goud.