Ik was in Londen. Was in Sochi. In Rio de Janeiro. Pyeongchang. Zelfs in Tokio. Niet in Beijing – iets met coronaregels. Wel weer in Parijs. En over 275 nachtjes slapen wil ik in Milan-Cortina d’Ampezzo weer bij de Paralympische Spelen zijn. Maar … waarom eigenlijk?
De Paralympische Spelen zijn het grootste podium voor sporters met een handicap. En tijdens die Spelen is er vaak best wat media-aandacht. Alleen: het gaat in de media maar zelden écht over de sport. We krijgen óf het medische verhaal óf de heldenverering. Als journalist kreeg ik vaak de vraag ‘als sporter X een medaille wint, willen we wel een verhaal over hoe hij met zijn handicap omgaat.’ Echt.
Terwijl het niet alleen over winnen gaat. Of over die handicap. Juist de verhalen daartussen – de sportinhoudelijke, de eerlijke, de menselijke – worden nauwelijks verteld. Wie geen medaille wint, is niet interessant. Terwijl juist de verhalen van de niet-winnaars de hele sport in een groter perspectief zetten. Wie niet over zijn handicap wil praten, ook niet. Terwijl parasport in de eerste plaats toch echt gewoon sport is.
Precies daar zit mijn drijfveer. Daarom wil ik komende winter naar Cortina d’Ampezzo.
Niet om de zoveelste ‘inspirerende’ reportage te maken. Wel om het verhaal te vertellen dat de sport zélf vertelt: over tactiek, over twijfel, over ambities en missers. Over winnen, verliezen, maar vooral ook over alles wat daartussen zit.
📍 Ik wil dichtbij zijn.
📝 Ter plekke verhalen maken.
🎙️ Als het kan podcasts opnemen.
⛷️ Sporters een podium geven zonder ze groter of kleiner te maken.
Daarom werk ik als parawatcher. Daarom wil ik over 275 nachtjes slapen naar Italië. En dat lukt alleen als mensen me daarbij willen steunen.
Door vriend te worden.
Door te delen.
Of gewoon door te lezen of luisteren.
Elke vorm van support maakt verschil. Wil je weten hoe je me kunt steunen? Kijk dan even hier.
Foto: Mathilde Dusol (Pyeongchang 2018)