De European Para Championships brengen de sport naar het publiek toe. Klonk vooraf als een mooi verkooppraatje, waarvan ik nog maar moest zien of het waargemaakt zou worden. Na een kleine week kan ik zeggen: het klopt. En een totaal onverwachte sport is daar het beste voorbeeld van: boccia.

Boccia is die sport die in de aanloop naar Paralympische Spelen altijd aandacht krijgt. Omdat het de meest “gehandicapte” sport is. Sporters met spasmen, in een vaak elektrische rolstoel, die heel veel moeite doen om hun lijf onder controle te krijgen, zodat ze een zachte rode of blauwe bal op de juiste plek kunnen laten landen.

Ik leerde de sport kennen in 2012. Ik was net de parasport binnen gewandeld als journalist en ging – simpelweg – óveral kijken. Boccia was lekker dichtbij. Ze trainden aan de rand van Groesbeek, dicht bij de rand van Nijmegen, waar ik toen woonde. Dus ging ik kijken in een flink gedateerd gymzaaltje op een mytylschool. Het had iets enorm kneuterigs, als ik er nu op terugkijk.

De beste Nederlandse speler was toen Daniel Perez. Ik kon hem moeilijk verstaan, zijn coach moest wat tolken. We zijn inmiddels ruim 10 jaar verder. Ik kwam nog een flink aantal keer in Groesbeek – het gymzaaltje werd ingeruild voor een veredelde theaterzaal. Ik zag Daniel het allereerste Nederlandse succes boeken op de Paralympische Spelen: zilver in Rio. Ik sprak hem toen na afloop, samen met bondscoach Joep Pelsser. En dat theaterzaaltje werd daarna weer ingeruild voor Sporthallen Zuid in Amsterdam. Een heus Nationaal Trainingscentrum voor boccia.

De ontwikkeling van de sport is ongekend. Het gebeurt zeker voor het grote publiek onder de radar, maar boccia uit 2012 is níet te vergelijken met dat van nu. Het predicaat topsport mag het nu dragen. Met recht. Als je het maar wilt zien.

En in Rotterdam leek het wel of iedereen het wilde zien. In Ahoy waren de tribunes al goed gevuld bij de voorrondes. Het verraste ook de organisatie zelf. Op het tot sportarena omgebouwde Schouwburgplein leek het wel de hottest ticket in town: de tribune was tot het laatste stoeltje gevuld. Winkelend en wandelend publiek bleef staan, om een glimp op te vangen. En aan het einde won Daniel zijn allereerste gouden medaille. Zijn eerste Europese titel.

De enorme lach van Perez maakte het af. Een lach waarin heel die voorgeschiedenis lag opgesloten. Waarin ik de lange weg die de sport heeft afgelegd, terugzag. Daniels eerste grote titel, voor een volle tribune die als een man opstond voor een kampioen. Dat had niemand in 2012 kunnen denken. Ik ook niet.

Tekst: Robin Wubben
Foto: EPC

ParaWatcher Columns
In de ParaWatcher Column geef ik mijn visie op de parasport, op de ontwikkeling en alles wat ermee te maken heeft. Niet wekelijks of maandelijks, maar gewoon op het moment dat ik de noodzaak voel.