Ik schreef zo’n twee jaar geleden: ‘Paradressuur is een sport van land tegen land en na acht proeven winnen de Britten’. Bíjna won het Nederlands dressuurteam toen EK-goud, maar op de valreep kwam Groot-Brittannië d’rop en d’rover. Vorig jaar ging het anders: toen was het Oranje Boven op de Wereldruiterspelen. En als het aan amazone Sanne Voets ligt, doet Nederland dat dit jaar in eigen huis nog dunnetjes over.
Samen met Frank Hosmar, Nicole den Dulk, Rixt van der Horst en bondscoach Joyce Heuitink zorgde Voets vorig jaar voor een historisch paradressuurmoment. Het goud in de landenwedstrijd ging op de Wereldruiterspelen voor het eerst níet naar Groot-Brittannië. “Dat was zo ongelofelijk spannend”, glundert Voets. “Toen was dat op een WK, dit jaar zullen de Britten er op het EK op gebrand zijn om het teamgoud terug te halen. Maar met een EK in eigen huis (21-25 augustus in Rotterdam) gaan wij de eerste plaats natuurlijk niet zomaar afgeven. Ook omdat het een mooi extra tikje richting Tokio zou zijn!”
PARALYMPISCHE SPELEN
Tokio. Daar moet het volgend jaar écht gebeuren. Op de Paralympische Spelen haalde Nederland in de landenwedstrijd zilver in 2000, brons in 2004 en 2016. Maar die ene medaille ontbreekt nog. “En dat zijn de wedstrijden die ertoe doen”, vertelt Voets. “Een EK is leuk, een WK is heel leuk, maar de Spelen: daar draait het om. Het wordt tijd dat we op dat podium eens echt scoren. Dan is het wel mooi om dit jaar al te laten zien dat wij constant kunnen presteren. Als we dit jaar op het EK weer brons halen en volgend jaar bijvoorbeeld ook, dan was die wereldtitel vorig jaar een gelukje. En ik ben ervan overtuigd dat het dat níet was. Het is aan ons om te bewijzen dat we het waard waren.”
Lees verder onder de foto …
Terugblikkend op de Wereldruiterspelen van vorig jaar viel er één ding op: Nederland scoorde heel constant. “We scoorden alle vier hoog genoeg om goud te winnen”, weet Voets nog. “Ons streepresultaat – de laagste score van vier ruiters telt niet mee in het eindklassement – was veel hoger dan dat van de Britten. Vooral richting Tokio wordt het belangrijk om allemaal goed te presteren. Daar is er namelijk geen streepresultaat meer: er starten drie ruiters in de landenwedstrijd en elke score telt mee.”
TEAMSPORT
Maar presteren als team, in een verder individuele sport, is dat niet las… “Individuele sport? Dat zijn we zeker niet”, vloekt Sanne bijna. “Ik ben al een combinatie met mijn paard, dus van individueel is al geen sprake. En als wij als landenteam zo hoog mogen willen scoren, als wij goud willen winnen, zullen we dat ook echt samen moeten doen. Daarvoor moet de sfeer in het team goed zijn, moeten we elkaar steunen, moeten we weten wat ieder nodig heeft om optimaal te presteren. Natuurlijk: zodra we op ons paard stappen, hebben de andere teamleden niet heel veel invloed meer. Maar weten dat we één team zijn, elkaar door dik en dun steunen, kan straks in Rotterdam nét het verschil gaan maken.”