Een bijna vlakke babypiste in Oostenrijk. En dan allerlei capriolen uithalen om maar alsjeblieft níet naar beneden te hoeven. Inmiddels kan Maaike Bennink (41) er hard om lachen en is ze de eerste Nederlandse slechtziende alpineskiester met paralympische ambities. Maar skiën met maar 2% zicht, waar begin je?
Tot 2006 zag Maaike alles. Door een ontsteking aan haar oogzenuw werd ze in één dag slechtziend. Ze zag aanvankelijk nog 8%, inmiddels is dat afgenomen tot ongeveer 2%. “Ik zie primaire kleuren en heb een blikveld alsof ik door een rietje kijk”, legt ze uit. Tijdens haar revalidatie kwam ze in aanraking met skiën. “Een vriendin van me ging met de Nederlandse Visueel-gehandicapten Ski Vereniging (NVSV) naar Oostenrijk”, vertelt ze. “Ik dacht: ik zit al de hele dag tussen de slechtzienden en dan moet ik er ook nog mee op vakantie? Mij niet gezien! Maar zij kwam ontzettend enthousiast terug – ‘dit zijn geen zielige blinden!’ – en een jaar later ging ik het dan toch maar eens proberen.”
BABYPISTE
“De eerste dag op de babypiste was een drama; ik scheet zeven kleuren. Er was zo’n lullig transportbandje waarmee je naar boven werd gesleept. En ondanks dat het bijna horizontaal liep, vond ik het een drama”, lacht Maaike. “En ik heb de gekste capriolen uitgehaald om maar niet naar beneden te hoeven. Ik moest een afdaling nemen, maar durfde niet. Ik wilde op m’n kont naar beneden glijden. De skilerares zei: ‘wat er ook gebeurt, mijn leerlingen gaan niet zonder ski’s naar beneden. Ik geloof in je, jij kan het’. En uiteindelijk is het ook gelukt. Na die eerste dag ging het wel beter. Ik kon bochtjes maken en aan het einde van de week ging ik de rode pistes af (blauw is makkelijk, rood moeilijker en zwart nóg moeilijker, red.). Toen zeiden ze wel: je hebt talent. Een jaar later werd ik ook gescout door de Nederlandse Ski Vereniging (NSkiV) en twee maanden daarna mocht ik meetrainen en wedstrijden skiën in Oostenrijk.”
“Mijn nadeel is dat ik het perfecte plaatje nooit gezien heb; dat ik nooit iemand naar beneden heb zien skiën”, erkent ze. “Een trainer moet me echt neerzetten in de houding zoals het hoort. Moet me handmatig laten voelen wat ik zou moeten voelen. Elke keer schaven we dat een beetje bij. En mijn buddy’s kunnen onze races wél terugkijken, zodat zij kunnen zien waar het beter kan.”
BEIJING 2022
De ambities van de 41-jarige Bossche liggen hoog. Als we het hebben over de Paralympische Spelen in 2022, beginnen haar ogen te stralen. De weg ernaartoe is nog lang. Komende winter staat alles in het teken van haar sport. Na ervaring te hebben opgedaan op Europacupniveau, zal Maaike met haar buddy’s Geertje Derksen en Dennis van Klaveren deze winter ook een aantal World Cups skiën. “Daarin moet ik mezelf gaan bewijzen”, blikt ze vooruit. “Het is een mooi meetmoment, ik wil zelf ook wel eens zien waar ik op wereldniveau sta.”
“Ik denk dat ik op dit moment technisch nog niet goed genoeg ben voor de Worldcups, maar die wedstrijden zijn ontzettend waardevol voor mijn ontwikkeling. Ik zal echt niet meteen meedoen om de medailles, zie het vooral als enorme leermomenten. Ik sta in de top-10 van de wereld en moet in de World Cups het maximale uit mezelf gaan halen. Dat is mijn uitdaging voor dit seizoen.”
