Ze was dé grote mevrouw van de Paralympische Spelen in Rio. Won daar vijf medailles. In Dublin zwemt ze haar eerste grote internationale toernooi sinds 2016. Is het anders? Voelt ze druk? Nou, eh, nee…

Liesette lacht. Niet nu. Of tien minuten geleden. Of volgende week. Liesette lacht altijd. Ze geniet met volle teugen. Constant. Van het verblijf in een hotel. Van het ritje in de bus naar het zwembad. Van de warming-up. De muziek die uit de speakers schalt. Het wachten in de callroom voor een race. Het oplopen naar het startblok. Even het water voelen. Duiken. Racen. Aantikken. De gesprekjes met de pers in de mixed zone. De cooling down.

En als het in die race allemaal goed gegaan is, geniet ze van de medailleceremonie. En natuurlijk geniet ze met volle teugen van het Wilhelmus. Een toernooi is waar de 17-jarige Friezin voor leeft. Twee jaar keihard werken moet er in één week uit. Om op zo’n toernooi te staan, vindt ze al geweldig. Laat staan als ze goed presteert.

Het mooiste? Ondanks dat ze tot in haar kleinste vezels geniet van elk moment, is haar antwoord heel duidelijk: winnen! “Ik wil natuurlijk altijd winnen. Dat is het mooiste dat er is.”

… Lees verder onder de foto …

Foto: Seb Daly/Sportsfile

En het voordeel is wel: ze wint veel. Vijf medailles op de Europese kampioenschappen in 2016. Vijf plakken op de Paralympische Spelen in Rio. En in Dublin staat de teller alweer op vier. In potentie komen er dit weekend nog twee plakken bij. De prijzenkast in haar woonplaats Wommels is binnenkort aan een extra uitbouw toe.

Druk omdat ze sinds Rio 2016 als paralympisch kampioene door het leven gaat? Omdat ze tal van wereldrecords op haar naam heeft staan? “Mwah… wel een beetje”, zegt ze heel eerlijk. “Maar ik vind het vooral fijn om te racen. En als je weet dat je iets kunt en daar vertrouwen in hebt, dat helpt wel. Zenuwachtig ben ik wel, ik denk ook dat dat goed is als je een prestatie neer wilt zetten, anders word je een beetje laks. De zenuwen houden me scherp.”

… Lees verder onder de foto …

Foto: Seb Daly/Sportsfile

Het feit dat ze niet kan zien, maakt het misschien wel wat makkelijker om met de druk om te gaan. “Een zwembad is een zwembad”, vertelde ze al in 2015. “Ik kan niet zien hoe groot het is, hoe mooi of hoeveel publiek er is.”

En dat niet kunnen zien, dat is überhaupt geen punt voor haar. Iemand vroeg ooit: als je mocht kiezen: paralympisch goud of kunnen zien? Het antwoord laat zich raden.

Goud.