Wimbledon 2017 was het abrupte einde van de carrière van rolstoeltennisster Jiske Griffioen. Maanden bleef het stil, pas in oktober volgde het bericht: het is mooi geweest, het vuurtje is uit. De nog altijd regerend paralympisch kampioene van Rio 2016 pakte een paar jaar later toch weer eens een racket op, vond het eind 2019 ‘wel leuk’ om de Nederlandse kampioenschappen te spelen en reikte met een wildcard tot de finale. Twee weken terug speelde ze opnieuw een NK. Met een derde plaats als eindresultaat. Is dit het begin van … Ja, van wat eigenlijk?

Foto’s: Mathilde Dusol

“Is dit het begin van een comeback?” Ik stelde Jiske de vraag eind 2019 al op de Nederlandse kampioenschappen (NK). Toen was het antwoord een resolute ‘nee’. Geen fulltime programma meer, geen echte ambitie. Het vuurtje voor het tennisspelletje was simpelweg nog niet uit en omdat ze nog mee kon komen, was het simpelweg te leuk om niet te doen. “Ik zal niet snel zeggen: ‘ik ga weer vol voor tennis’, voor nu is het ‘waarom niet?’ Ik zie wel wat het wordt.”


FULLTIME TENNISSEN?

Zo’n acht maanden later ziet de wereld er anders uit. Natuurlijk door het coronavirus, maar ook qua ambitie voor Griffioen. “Mijn bedoeling was om vanaf 1 april weer fulltime te gaan tennissen”, erkent ze. “Ik zou gelijk naar Zuid-Korea gaan voor een toernooi, maar daar ging door corona een dikke streep door. Maar ik ben weer fulltime aan het trainen. Mijn doel is om nog één keer gas te geven en te kijken of ik de top-8 nog een keer kan halen. Ik ga voor de Grand Slams.”

Foto: Mathilde Dusol

In deel 1 van haar carrière won Griffioen vier grandslamtitels: de Australian Open (2015, 2016), Roland Garros (2015) en ze was de allereerste enkelspelkampioen op Wimbledon (2016). In het dubbelspel is de lijst met successen nog langer. Tussen 2006 en 2017 won ze liefst 14 grandslamtitels, met als hoogtepunt de ‘Calendar Slam’ – winst in Australië, Frankrijk, Groot-Brittannië én de Verenigde Staten in een jaar – met Aniek van Koot in 2013.


KLEINE TOERNOOIEN

De weg naar die Slams is nog lang. Griffioen staat op de nu nog bevroren wereldranglijst op plaats 52. “Ik moet heel veel toernooien gaan spelen”, vertelt ze over haar planning. “Dat was ook mijn bedoeling voor dit jaar, maar daar kon dus een dikke streep doorheen. Ik ben veel aan het trainen, maar heb juist die wedstrijden zo nodig. Ik merk dat ik qua niveau wel in de buurt kom, maar tegen de toppers kom ik nog net tekort. Om die stap te zetten, moet ik meer wedstrijden gaan spelen.” Een beetje een schrikbeeld vindt ze wel het spelen van de kleinere toernooien: “Ja, misschien moet ik een keer een Future spelen, of een ITF3. Het is héél lang geleden dat ik dat gedaan heb en daar zie ik wel tegenop. Maar ja, ik moet die punten halen om te stijgen op de ranglijst.”

Het doel is dus Grand Slams spelen. Maar: als Griffioen bij de top-8 hoort en dus Grand Slams mag spelen, mag ze volgend jaar ook naar Tokio. Zou ze … “Nee”, zegt ze resoluut. “Tokio is nooit mijn doel geweest. Als de Spelen gewoon dit jaar waren, was dat sowieso onhaalbaar. Nu is het een jaar opgeschoven, maar ik heb ervoor gekozen om die afslag niet te nemen. Ik heb vijf Spelen meegemaakt en Rio 2016 was zo ongeveer het mooiste dat me is overkomen. Dan is het natuurlijk tegenstrijdig dat ik nu ‘nee’ zeg tegen Tokio.

Maar als ik de ambitie zou hebben om naar de Spelen te gaan, wil ik er ook het maximale uithalen. En dan zou ik nog een heel ander toernooischema moeten gaan draaien. Dat wordt niet even rustig erin komen, maar gelijk heel veel stress. Bovendien: door corona blijven de resultaten van de afgelopen twee jaar staan op de wereldranglijst en die resultaten héb ik niet. Dus dan moet ik meteen aan een inhaalrace beginnen en wordt het gelijk stress vanaf dag 1. Dat wil ik niet.”


NEE

Op dit moment zijn Diede de Groot, Aniek van Koot, Marjolein Buis en Micha Spaanstra de vier hoogstgeplaatste Nederlandse speelsters op de wereldranglijst. Maar stel nou dat de voormalig nummer 1 van de wereld weer de top-8 haalt. Dan zou zij toch recht hebben op … Ze onderbreekt me: “Nee. Echt niet. Ook als ik me zou kwalificeren, ga ik niet naar Tokio. Het is niet mijn doel, het is niet wat ik wil. Stel je voor: ik ga wel en het loopt niet. Dan zal ik toch denken: zie je wel, ik wilde dit helemaal niet. Ik sta hier tegen mijn zin te spelen. Dus wat er ook gebeurt: de Spelen ga ik niet doen.”

Foto: Mathilde Dusol

De stress wil Griffioen duidelijk vermijden. “Natuurlijk wordt het ooit weer een keer spannend”, zegt ze. “Als ik net wel of net niet Grand Slams mag gaan spelen en het op een of twee potjes aankomt. Maar daar wil ik naar toewerken. Ik wil niet de stress nu al opzoeken. Ik probeer de vier meiden hier gewoon in de trainingen enorm op te jutten, zodat ze in Tokio zo sterk mogelijk zijn. Voor mijzelf is het leuk dat ik weer gas kan geven en dat ik gewoon kan kijken wat voor moois er nog in zit.”


WILDCARD

Dat moois moet dus komen op de Australian Open, Roland Garros, Wimbledon of de US Open. Dat laatste toernooi begint over ruim een week. “De slams worden steeds belangrijker. Ik denk dat de Spelen voor de rollers nog net iets belangrijker zijn, maar de slams groeien daar wel naartoe. Qua punten, qua prijzengeld, qua status. Het is alleen jammer dat er maar acht rollers mee mogen doen. Ik had graag de wildcard gehad, net als oud-kampioen Kim Clijsters bij de lopers.”