Ze is met afstand de jongste speelster in de mondiale top-10. En als nummer 2 van de wereld is Diede de Groot (21) ook de sterkste rolstoeltennisster van ons land. En dat wil – in rolstoeltennisland Nederland – echt wel wat zeggen. Je zou zeggen: dan kun je de hele wereld aan. Toch moet De Groot nog enorm aan haar rol als nationale kopvrouw wennen.

Op Roland Garros is ze deze week weer gewoon alleen. Het draait om haar eigen wedstrijden: punt voor punt, game voor game, set voor set. Niet afhankelijk van wat iemand voor of na haar doet. Vorige week was dat tijdens de World Team Cup wel anders. Daar telt niet het persoonlijke resultaat, maar de winst als team. “Dat hebben we maar een week in het jaar”, erkent De Groot. “En dat gevoel is heel apart.”

Schijnwerpers
Vorig jaar was De Groot tijdens de World Team Cup voor het eerst aanvoerster van het altijd favoriete vrouwenteam. Die rol kreeg ze pas kort voor vertrek naar Sardinië, waar om de wereldtitels gestreden werd. De eigenlijke kopvrouw, Jiske Griffioen, zegde kort voor het toernooi af – en zette later definitief een punt achter haar tennisloopbaan. Na twee jaar opereren in de luwte stond De Groot ineens vol in de schijnwerpers.

“De druk van het móeten winnen voor een team. Dat hebben we maar één week in het jaar”

Tegen de mindere tegenstanders bleek die rol haar vorig jaar al prima te passen, maar toen het er in de finale tegen China op aan kwam, verstijfde ze. Tegen Zhenzhen Zhu worstelde ze vooral met zichzelf. Na 3 sets trok de Chinese aan het langste eind; ook goed voor de allereerste eindzege in de World Team Cup voor China. Dit jaar tekende zich eenzelfde scenario af: Van Koot verloor haar enkelspel, daarna moest De Groot de baan op. In de eerste set was er weinig aan de hand, daarna werd alles anders.

Moeten winnen
“Vorig jaar heb ik gezien hoe Aniek verloor”, herinnert De Groot nog. “Ik ging de baan op met de wetenschap dat ik móest winnen, omdat het anders voorbij is. Dit jaar gebeurde dat weer. Aniek speelde goed, maar verloor wel in drie sets. Toen moest ik de baan op. En wist ik: ik móet winnen. Dat geeft druk, waardoor ik toch met andere dingen bezig ben dan puur mijn spelplan.”

Door die spanning halen de Nederlandse vrouwen niet het niveau dat ze kunnen halen, erkent ook bondscoach Dennis Sporrel. “Er komt heel veel spanning bij kijken, waardoor zowel Aniek als Diede niet het normale niveau haalt. Waar die druk vandaan komt? Iedereen zegt: jullie gaan die dertigste titel wel even winnen. Alsof het iets heel makkelijks is. Dat speelde vorig jaar mee en dit jaar weer. Tegelijkertijd zie je ook dat de Chinese vrouwen juist veel beter spelen dan normaal. Die combinatie maakt dat het zulke spannende wedstrijden waren.”

Lees verder onder de foto.

Diede de Groot rolstoeltennis slaat bal World Team Cup

Foto: Mathilde Dusol

Kopvrouw
De Groot erkent dat de spanning met haar aan de haal ging: “Absoluut, daar ben ik nog niet tegen bestand. Dat neem ik dan mee in mijn spel. Ik moet leren om dat niet meer te hebben.” Ondanks dat ze nummer 2 van de wereld is, ondanks dat ze van iedereen kan winnen, moet De Groot nog enorm aan haar status als kopvrouw wennen. “Mijn teamgenoten hebben veel meer ervaring dan ik, ik ben nog vrij nieuw en onervaren”, zegt ze. “Dat merk ik vooral tijdens de World Team Cup. Hun ervaring geeft ze dan toch de rust om goed te blijven spelen. Daar kan ik nog veel van leren.”

Die les kreeg ze voor een deel al in de finale van dit jaar. Opnieuw stond Zhu aan de andere kant van het net. De Groot won de eerste set, worstelde in de tweede – die ze verloor – en tenniste langs de rand van de afgrond in de derde set. Eén matchpoint kreeg China, daarna wist De Groot als een ware Houdini het punt uit het vuur te slepen. Daarna knokte het Nederlandse duo zich in een zinderend spannend dubbelspel naar de overwinning: de 30e World Team Cup voor de Nederlandse vrouwen.

Een jaar verder
De vraag die overblijft: waarom lukt het dit jaar wél? De verklaring van De Groot is even logisch als simpel: “Ik ben nu weer een jaar verder, heb veel belangrijke wedstrijden gespeeld. Heb veel gewonnen, maar ben net zo goed een paar op mijn bek gegaan. Ik heb enorm veel geleerd, dat probeer ik steeds mee te nemen. Ik heb deze finale aangepakt als ieder ander toernooi: wedstrijd voor wedstrijd, de rest telt niet.”

En volgend jaar? ‘Even’ die 31e titel ophalen? Hoe denkt Diede daarover? Check de video!