Twee jaar geleden zette Sanne Dubbelink voor het eerst haar handen op de vloer van een zitvolleybalveld op de Paralympische Talentdag van NOC*NSF. Daar ontdekte ze een sport waar ze, zoals ze zelf zegt: “op slag verliefd op was.” Inmiddels speelt ze in het Nederlands team. Maar: wat als ze daar nooit was geweest?
In de nieuwste aflevering van mijn podcast INSPARATIE hoor je Sannes verhaal. En ook het verhaal van Gabriëlla van Driel, die de talentdag vanuit NOC*NSF begeleidt. Wat me raakte, was niet alleen de sportieve wending in Sannes leven – maar vooral hoe laat die kwam. Ze kénde zitvolleybal niet, kénde de paralympische sport niet. En wist dus niet dat het misschien wel haar grote liefde kon worden.
Waarom dit meer is dan een persoonlijk verhaal
Ik geloof dat dit soort verhalen verteld moet worden. Niet alleen om sporters als Sanne een gezicht te geven, maar ook omdat de verhalen iets blootleggen over hoe we in Nederland omgaan met zichtbaarheid, sport en inclusie. Want hoe kan het dat een getalenteerde sporter pas op haar 23e wist dat er een sport bestaat die perfect voor haar is?
Zolang parasport wordt gezien als heldenverhaal óf als tragisch verschijnsel, gaan we voorbij aan de echte verhalen. Aan de nuance. En aan alle mensen die zich daar juist in herkennen. Sannes verhaal laat zien wat er mogelijk is – maar ook hoe onbekend die mogelijkheden vaak zijn.
Waarom ik dit doe
Als journalist én maker van de podcast INSPARATIE wil ik ruimte maken voor dit soort stemmen. Niet omdat ik wil laten zien hoe bijzonder iemand is; de sport is het vertrekpunt – niet de beperking. En de verhalen zijn echt, niet opgepoetst of mooier gemaakt. Ik geloof in een ander narratief voor de parasport. En ik hoop dat je mee wilt luisteren – of mee wilt denken.
De aflevering met Sanne en Gabriëlla luister je hier op Spotify. De serie INSPARATIE is ook op (bijna) alle andere podcast-apps te vinden.
Meer van dit soort verhalen?
Wil je meer van dit soort verhalen? Steun dan mijn werken word Vriend van ParaWatcher.