“Let nou maar op, Nienke gaat ontzettend hard lopen.” Atlete Fleur Jong zei het al voor de start van de Europese kampioenschappen. Zelf miste Jong door een blessure het toernooi, maar de voorspelling over haar teamgenootje kwam uit. Nienke Timmer won twee keer zilver, liep aanvallend en klokte op de 100 meter zelfs een persoonlijk record met tégenwind.

Als ik mijn eigen races in 2014, 2015 zie, denk ik echt: heb ik zó gelopen

Vier jaar geleden liep ze haar eerste EK. Als 16-jarige werd Timmer vierde op de 100 en 200 meter. Om dit te duiden: ze werd laatste, want in de finales liepen er slechts vier atleten. De Britse wereldrecordhoudster Maria Lyle won beide races. Op de 100 meter gaf Timmer ruim 3 seconden toe; op de dubbele afstand waren het ruim acht tellen. Een jaar later, op de wereldkampioenschappen, werd ze 7e en 8e. Daarna stagneerde haar ontwikkeling; ze miste de Paralympische Spelen in 2016 en de WK in 2017.

Conclusie: het moest anders.

Eind 2017 belde ze daarom Guido Bonsen op. Of hij nog een goede coach wist die haar verder zou kunnen helpen. “Kom gewoon eens een keer bij ons meedoen”, antwoordde hij. Bonsen was op dat moment geen bondscoach meer en liep rond met een idee dat begin dit jaar is uitgegroeid is tot ‘Team Para Atletiek’. Een team dat los van de Atletiekunie traint, onder leiding van Bonsen. De Barendrechtse – nu 20 jaar – is niet meer weggegaan. Ondanks dat het haar een paar keer per week vier uur in de trein kost.

Uitlaadklep
“Ja, het vraagt heel veel van me. Maar dat heb ik er voor over”, lacht ze. “Het is mijn eigen bewuste keuze waardoor ik nu zulke enorme stappen maak. Ik heb de keuze gemaakt om voor atletiek te leven. Het is mijn uitlaadklep, het liefste wat ik doe. Ik heb er ook enorm profijt van in het dagelijks leven. Kan langer lopen, hou het langer vol.”

… lees verder onder de foto …

Nienke Timmer op weg naar zilver tijdens de 200 meter (foto: Helene Wiesenhaan)

Toch nog even terug naar haar debuuttoernooien. Bij Timmer had je altijd het idee: het zit er wel in, maar het komt er niet uit. Alsof ze tijdens haar races de turbo niet kon vinden. “Als ik mijn eigen races in 2014, 2015 zie, denk ik echt: heb ik zó gelopen”, erkent ze. “Ik heb afgelopen jaar een switch gemaakt, ben bij Guido gaan trainen. Ik had gewoon behoefte aan iets anders. Mijn vorige coach was ook goed, maar Guido heeft een andere aanpak; kan me op een andere manier prikkelen. We hebben een goede band, we zitten op één lijn.”

Timmer deed ooit aan rolstoelbasketbal, tot ze in 2012 op de Paralympische Talentdag gescout werd voor atletiek. “Ik had niet gedacht dat ik zou kunnen sporten zonder rolstoel”, zegt ze nu. “Ik begon mijn atletiekcarrière dan ook met wheeleren. Maar bij een classificatie bleek dat mijn spasme te licht was om uit te mogen komen in een wheeler. Wat dan? Ik wilde wel heel graag een sport beoefenen waarmee ik naar de Paralympische Spelen zou kunnen. Daarom besloot ik om het sprinten uit te proberen; ik zat immers toch al bij de atletiekvereniging. Ik vond het in het begin heel zwaar, moest keer op keer mijn grenzen opzoeken en verleggen. Het bleek een succes.”

Shaken
Het rennen is nog altijd zwaar. Na de finale van de 200 meter wordt Timmer eerst medisch gecontroleerd voor ze haar medaille met haar coach, teamgenoten en familie kan vieren. “Zo halverwege de race schiet mijn spasme erin. Als ik dan over de finish kom, ga ik enorm shaken; daar heb ik geen controle over. Ik train hard om ervoor te zorgen dat de spasmen zo laat mogelijk komen, dan kan ik ook het langst goed blijven rennen.”

… lees verder onder de foto …

Guido Bonsen met de atleten van Team Para Atletiek op de EK: Marlène van Gansewinkel, Nienke Timmer en Fleur Schouten (foto: Helene Wiesenhaan)

Zodra ze de medische post mag verlaten, is Bonsen de eerste die haar knuffelt. “Wat heb jij een geweldige race gelopen, met zóveel lef”, zegt hij terwijl hij haar stevig vastpakt. “En je kwam zó ver, ongelofelijk. Er zit nog zóveel meer in, volgend jaar gaat het nog beter. We gaan er deze winter keihard aan werken. Wauw!”

Goede band, vertrouwen, nieuwe prikkel … Timmer zei het al, Bonsen bewijst het. “Het feit dat er een coach is die je vlak voor een race net die laatste tips geeft, net die laatste boost, is voor mij heel belangrijk”, zegt de tweevoudig zilverenmedaillewinnares.

Tokio 2020
Die boost zal ze ook nodig hebben richting volgend jaar. Dan zijn de wereldkampioenschappen in Dubai; een belangrijk kwalificatiemoment voor wéér een jaar later: Tokio 2020. “Zover kijk ik nog niet vooruit”, lacht ze. “Ik heb net dit toernooi gehad, heb net mijn eerste twee internationale medailles gewonnen. Komende winter gaan we met het hele Team Para Atletiek weer keihard werken naar volgend jaar. En ik  hoop dat er dan nog veel meer in zit.”