Hoe ik na 1.000.000 poffertjes parawatcher werd

Terug naar begin 2003. Ik ben net afgestudeerd als journalist, maar werk is er nauwelijks in de mediawereld. En dus ga ik wat anders doen. De Efteling zoekt prinsen en prinsessen en ach: wie wil er nou geen prins worden?

Een paar weken later sta ik in een kraakhelder wit kokspak achter een poffertjesbakplaat. Een wat? Ja, een poffertjesbakplaat. 240 poffertjes per volle plaat. Vrij snel heb ik het bakken onder de knie. Poffertjes draai je met je vingers, niet met je pols. Doe je dat wel, dan krijg je RSI. Zul je zien: zit ik voor m’n werk niet achter de computer, zou ik nóg RSI krijgen …

De wens om als journalist aan de slag te gaan, blijft. Dus start ik een eigen website vol met sportverhalen, nieuws, uitslagen. Ik doe ook iets dat bijna niemand doet: ik volg de paralympische sport. Zover dat lukt. En ik stuur rolstoeltennisster Esther Vergeer een mailtje of ik haar eens mag interviewen. Dat mag.

We praten ook over de vraag waarom de media zo verdomd weinig aandacht hebben voor de paralympische sport. Zij weet het ook niet. Esther en ik spreken elkaar daarna nog veel vaker. Dat allereerste gesprek kan ze zich niet meer zo precies herinneren. Ik wel. Het was voor mij – achteraf gezien – het begin van wat ik nu doe.

Ik zegde de Efteling vaarwel nadat ik 1.000.000 poffertjes had gebakken. Niet geteld hoor, maar rekenkundig moet het na bijna drie jaar bakken wel kloppen.

Omdat ik daarna als zelfstandig journalist nog wel tijd over heb, ga ik aan de slag met die ene vraag: “Waarom besteden de media zo verdomd weinig aandacht aan de paralympische sport?”

Ik maak weer een website: ParalympischeSport.nl. Om te ontdekken wat de paralympische sport nou voor een wereld is, wat voor sporters het zijn, wat er naast de Paralympische Spelen nog meer gebeurt. Alles in eigen tijd, waar nodig op eigen kosten. Verhalen, nieuws, uitslagen, interviews … Alle deuren gaan wagenwijd open. Iedereen vindt het leuk dat er überhaupt een journalist langs wil komen.

 Foto: Mathilde Dusol (Wimbledon 2016)

De Paralympische Spelen in Londen, in 2012, worden het eerste paralympische evenement waar ik ‘aan het werk’ ben. Betaald dus. Mijn hobby is werk geworden en blijft ook passie. Ik word altijd weer gegrepen door de persoonlijke verhalen van de sporters. Stoer, inspirerend, verrassend. De handicaps zijn voor mij niet het belangrijkste gespreksonderwerp. Een kanttekening hooguit. Ik spreek met sporters die keihard trainen, fulltime knokken om het allerbeste uit zichzelf te halen. Ondanks, of misschien wel dankzij, hun handicap. Dat maakt de verhalen zo uniek. Dat zijn de verhalen die ik wil vertellen.

Ik ben Robin Wubben.
Parawatcher.