Zoals vorige week al geschreven, is het antwoord: ja. Media wíllen wel over parasport schrijven, maar hebben geen idee waar te beginnen. Hoe ik dat zo stellig durf te zeggen? Daarvoor moet ik je zo’n negen jaar terug meenemen …

Ergens begin 2013, met de succesvolle Paralympische Spelen in Londen nog in ons achterhoofd, zat ik met de toenmalige chef de mission André Cats aan tafel. We spraken over hoe we nou structureler aandacht konden genereren voor de parasport. Hij vanuit zijn rol bij NOC*NSF, ik als journalist die in twee jaar tijd gezien had dat de parasport journalistiek wél interessant was en dat idee graag breder wilde laten groeien.

In dat gesprek ontstond het idee om nieuwsberichten – of, zo je wilt: persberichten – van belangrijke parasportevenementen te gaan maken. En toen ben ik daarmee begonnen. In opdracht van NOC*NSF, maar ik zou die berichten naar eigen inzicht, als onafhankelijk journalist, schrijven en versturen. Het waren dus geen promoberichten vanuit NOC*NSF of een sportbond. En al die nieuwsberichten stuurde ik naar de NOS, het ANP én ze werden gepubliceerd op de website van TeamNL.

Ik begon ermee in juni 2013. Aan het einde van die maand stond de teller na rolstoeltennis op Roland Garros, het EK Boccia en een World Cup wielrennen al op 18 mediapublicaties – voor zover ik heb kunnen vinden. Het waren publicaties in regionale kranten, op lokale websites en landelijk in het AD, de Telegraaf, Volkskrant en op NOS Teletekst.

Het begon een beetje met ‘schieten met hagel’: als er ook maar iets te melden was, schreef ik een bericht. Al snel had ik door welke berichten wél en níet werkten en ging ik gerichter schrijven. Om een paar voorbeelden te noemen …

  • Alleen evenementen op het hoogste niveau (WK’s, EK’s en worldcupniveau – dat heet per sport net weer anders) scoorden goed, dus ging ik me daarop focussen. Alleen als er écht iets uitzonderlijks werd gepresenteerd, schreef ik ook iets over evenementen op andere niveaus.
  • Niet ieder resultaat leende zich voor een bericht. De regel ‘er moet een verliezer zijn’ zag na enige discussie het licht. Wat dus zoveel betekent als: er moet iemand géén medaille winnen om een gewonnen medaille waarde te laten hebben, én om het dus nieuwswaardig te maken.

In het begin zocht ik heel trouw naar hoe mijn nieuwsberichten hadden gescoord, maar na een paar maanden en heel veel publicaties was het logisch dat ik mijn berichten terugzag in de media, dus had ik die bevestiging niet meer nodig. In totaal schreef ik in vijf jaar tijd krap 400 nieuwsberichten. Zeker 80-90% van de berichten is in de loop der jaren in meerdere landelijke/regionale media terechtgekomen; en ik denk dat die schatting nog voorzichtig is.

Eind 2017 stopte deze succesvolle nieuwsvoorziening. Niet omdat het niet succesvol was, maar omdat er door NOC*NSF andere keuzes gemaakt werden. Olympisch en paralympisch werden, als je het positief bekijkt, gelijkgetrokken. En aangezien er olympisch geen nieuws gemaakt werd, gebeurde dat ook paralympisch niet meer. (Zoals de NLSportraad al eerder adviseerde: ‘gelijk’ is niet hetzelfde als ‘gelijkwaardig’ …)

En nu?

In de jaren erna sprak ik regelmatig sporters en andere betrokkenen. Vaak hoorde ik: het lijkt wel of we terug bij af zijn, dat alles wat er sinds 2012 is opgebouwd, weer is afgebroken. En in zekere zin wás dat ook zo. Bij gebrek aan goede input ebde de media-aandacht weer weg. Nieuws rond grote parasportevenementen verdween, omdat de media geen idee hadden wat er gepresteerd werd. Fans en volgers moesten weer op zoek naar nieuws als die bekende speld in een hooiberg, in plaats van dat ze het via ‘de media’ standaard opgediend kregen.