In 2017 – een jaar voor de Paralympische Winterspelen – reisde ik met fotografe Mathilde Dusol al naar Pyeongchang. Daar werd als voorbereiding op de Spelen de Worldcupfinale voor de alpineskiërs en snowboarders gehouden. Voor Wintersport Magazine maakten we een verhaal over ‘skiën in Zuid-Korea’. Het verhaal verscheen in aanloop naar de Winterspelen. Vreemd genoeg zonder bovenstaande foto…
De Koreaanse skifabriek
Nee. Zuid-Korea is niet de meest logische locatie voor een skivakantie. Toch zullen de komende weken alle ogen gericht zijn op het Koreaanse Taebaekgebergte, waar de Olympische en Paralympische Spelen plaatsvinden. Zelf skiën op die pistes? Het is eens iets anders.
HOE KOM JE ER?
De meeste skipistes van Zuid-Korea liggen rond Pyeongchang, gastheer voor de komende Winterspelen. Het gebied is met de Korea Train eXpress (KTX) in iets meer dan een uur te bereiken vanaf Seoul Incheon Airport. Het grootste skigebied is Yongpyong Resort, waar meer dan 24 kilometer sneeuw zich uitspreidt over de bergen. Nee, in de ‘Koreaanse Alpen’ vind je geen skigebieden met honderden kilometers aan witbepoederde pistes. Dat witbepoederde is in Zuid-Korea overigens meestal manmade sneeuw uit een sneeuwkanon. Koud genoeg is het in Yongpyong zeker, maar écht sneeuwen, dat doet het in dit deel van Azië maar zelden.
KOREAN STYLE
In een vreemde cultuur zie je snel verschillen met wat je gewend bent. Verwacht in Zuid-Korea geen lieftallige dorpjes met kleine winkeltjes waar je in een veel te krappe ruimte je skischoenen past en ski’s kunt huren. Nee, dit is skiën Korean style. Skigebieden uit de koker van een projectontwikkelaar: een paar mooie pistes, met een perfect georganiseerde infrastructuur eromheen: immens grote hotels van simpel tot chique, dito restaurants, veel parkeerplaatsen en alles berekend op enorme aantallen skiërs. Zo ook het Yongpyong Resort: vier enorme hotels met in totaal bijna achthonderd kamers. Een winkelcentrum, restaurants en bars onder de hotels; alles om je vakantie ook na het skiën leuk te maken. Let wel op bij het boeken van een kamer: de Korean style kamers zijn beduidend goedkoper, maar in zo’n kamer vind je geen bed. Korean style betekent: een oprolbaar matras met – als je geluk hebt – een hard kussen en heel soms een lattenbodem op de grond. Als je daarvan houdt, weet je wat je moet kiezen.
SKIHUUR
En ski’s huren? Zoals gezegd: geen schoenen passen in een te kleine winkel. In Yongpyong Resort haal je eerst een kaartje aan de kassa, je vult je lengte, gewicht en naar Koreaanse maatstaven omgerekende schoenmaat in en levert dat in bij een balie waarachter een wereld met duizenden ski’s, schoenen en stokken zich openbaart. Voor het invullen van het formulier is wat hulp van iemand die een beetje Engels spreekt wel handig. Of je moet uiteraard de voor ons vreemde tekens zelf kunnen ontcijferen.
Binnen vijf minuten sta je weer buiten; supersnelle service dus. Het gebied kan twintigduizend skiërs per dag bedienen, dus móeten ze ook wel. Het restaurant aan de piste is niet veel anders: een enorme hal met houten banken. Alles geïnspireerd en duidelijk gestyled naar de Europese skigebieden, met een Koreaanse twist. Welkom in de skifabriek.
PAARSE PISTE
Ik ben een zeldzame diersoort: één skiënde Europeaan tussen honderden Aziaten. Iedereen lacht naar me – of om me, dat kan ook. De liftbedienden buigen en wensen me een hartelijk annyeonghaseyo, wat zoveel als goedendag betekent. Op de piste zelf is skiën niet anders. Of het nou Zwitserland, Frankrijk, Oostenrijk of Zuid-Korea is: skiën is skiën. Oké, voor het eerst in mijn leven sta ik op een paarse piste. De pistekaart kent vier kleuren, van makkelijk naar moeilijk: groen, blauw, paars en zwart. Dragon Peak is het met 1.458 meter het hoogste punt van het gebied, daar begint ook de langste afdaling van heel Zuid-Korea: de bijna zes kilometer lange Rainbow Paradise terug naar de voet van de berg.
APRÈS-SKI
Aan het einde van de middag stroomt de piste leeg: er moet gegeten worden. Als eigenwijze Europeaan ben ik de enige die nog een halfuurtje doorskiet. Après-ski? Nou, nee. De ski’s en schoenen worden ingeleverd en dan zit de skidag er op. Eerst maar wat eten. Ik verwacht hier geen Frankfurter mit pommes of Gulaschsuppe. Eerder noodles met het een of ander, of misschien wel sushi. Maar nee: ze hebben een wiener schnitzel! Met stokjes en rijst. Dat wel.
O … En ik maakte er ook nog een filmpje van:
Alle foto’s uiteraard van Mathilde Dusol.
