Tussen alle meer of minder ervaren krachten, is er in het Nederlands team één nieuw gezicht in Rotterdam: Sylvana van Hees. De 25-jarige rolstoelbasketbalster speelt een thuiswedstrijd. Dat ze nu bij de beste twaalf speelsters van Nederland hoort, is een bizar gevoel: “Het is een enorme eer om bij dit team te horen.”
Normaal speelt Van Hees bij het Rotterdamse Arrows ’81. Zo’n tien jaar geleden had ze voor het eerst een basketbal in haar hand, tijdens een clinic van toenmalig international Mark Aalders. Rolstoelbasketbal Vereniging Middelburg (RBVM) was haar eerste club. Ondanks dat ze veel te zwaar was – Van Hees: “Ik woog 120 kilo” – zag Aalders haar potentie. Ze koos haar eigen weg, ging voor wat ze echt leuk vindt: rolstoelbasketbal. En inmiddels zijn er flink wat kilo’s, is haar lijf volledig in evenwicht en is ze via verschillende juniorenteams – Onder 18, Onder 23 en Onder 25 – bij het grote Oranje terechtgekomen.
BESTE TWAALF
Het WK van vorig jaar kwam door een vormdip nog net te vroeg voor Van Hees, de Europese kampioenschappen in eigen huis zijn haar debuut op het hoogste internationale niveau. “Ik had helemaal niet verwacht dat ik geselecteerd zou worden”, erkent de geboren Roosendaalse, “Ik zie het echt als een enorme eer. Het is supertof om deel van dit team uit te maken. Het is echt topsport. Ik hoor ineens bij de beste twaalf van Nederland, dat is wel heel bijzonder. Vooraf was ik enorm zenuwachtig, maar het gaat ontzettend goed. Ik heb voor dit toernooi niet heel veel minuten gemaakt, maar dit toernooi wel. Ook in wedstrijden tegen de sterkste landen; dat had ik helemaal niet verwacht. Ik speel echt best veel.”
Lees verder onder de foto …
Van Hees hoort bij de ‘lagepunters’; ze vertegenwoordigt 1,5 punt. Door een hersenvliesontsteking als tweejarige, waarvoor ze te laat werd doorgestuurd naar het ziekenhuis, moesten haar onderbenen en haar rechteronderarm geamputeerd worden. Vooral het missen van een onderarm is een behoorlijk zware handicap in het rolstoelbasketbal. Tijdens de EK in Rotterdam is ze, van alle zes teams van twaalf spelers, zelfs de enige met een armhandicap. Een probleem? Nee. Van Hees ziet het anders: “Het is geen beperking. Ik zie het als een uitdaging.”
UITDAGING
De volgende uitdaging? Tokio 2020. De Nederlandse vrouwen hebben zich met hun halvefinaleplaats gekwalificeerd voor de Spelen van volgend jaar. “Sowieso wil ik met dit team goud halen op de Paralympische Spelen”, zegt Van Hees stellig. En verder? “Blijven basketballen tot ik het niet meer kan.”
