PARAWATCHER XL – De afgelopen dagen kreeg ik de vraag: wat was voor jou het mooiste sportmoment van het jaar? Ik moest er even over nadenken. En uiteindelijk kon ik niet kiezen. Er waren twee allermooiste momenten, elk met hun eigen verhaal. Vandaag in deel 2 (slot): de eerste grandslamtitels van rolstoeltennisster Diede de Groot.

Ik ben eigenlijk in Londen voor de WK Atletiek. Dat Wimbledon in dezelfde week valt, is mooi meegenomen. Een bonus, geen prioriteit. Op de ochtend van de vijftiende juli staat in het Olympisch stadion van 2012 de verspringfinale op het programma voor Marlène van Gansewinkel. Een grote kans op een medaille.

Zilveren medaille
Marlène wint zilver, ik spreek haar meteen na haar finale in de mixed zone, monteer de video en kijk op mijn horloge. Half twee. Ik begin te rekenen. Diede speelt de tweede wedstrijd na 11.00 uur; de kans is groot dat ze al begonnen heeft. Dan heeft het geen zin om anderhalf uur de metro in te duiken.

De mannen hebben het zólang volgehouden, dat ik precies op het moment dat Diede en de Duitse Sabine Ellerbrock klaar zijn met inspelen, mijn plek op de tribune heb gevonden.

Het Olympisch stadion en Wimbledon liggen allebei een stuk buiten het centrum van Londen, maar wel allebei aan de andere kant van Londen. Ruim anderhalf uur met de metro – als alles meezit en vanaf station Southfields ook nog zo’n twintig minuten lopen naar de All England Lawn Tennis and Croquet Club.

Ik check de livescores. De mannendubbelfinale is nog bezig. 4-3 in de tweede set. Als het in twee sets klaar is, heeft het geen zin. Maar als het een derde set wordt en ik nu vertrek, zou ik misschien eventueel wel …

Ik twijfel, wacht nog een paar games af.

Maar ja, als ik nu niet ga en het toch een derde set …

Ach, ik kan altijd nog ergens in hartje Londen uitstappen. Ik ga naar de metro, onderweg houd ik de live scores in de gaten. De mannen maken er een slopende partij voor. Stap uit in Southfields, loop naar de persingang en zie dat 6-7, 7-5, 7-6 de uitslag is van het dubbelspel.

Hewett en Reid, Peifer en Houdet hebben het zólang volgehouden, dat ik precies op het moment dat Diede en de Duitse Sabine Ellerbrock klaar zijn met inspelen, mijn plek op de tribune heb gevonden. Yes! Niet voor niks gekomen.

Diede wint. Makkelijk. 6-0, 6-4. Niet echt een spannende finale. Maar wel haar allereerste grandslamtitel. En dan direct de misschien wel allermooiste.

De blijdschap, het ongeloof en de emoties spatten echter van haar gezicht. Ik spreek haar direct na de finale, op de allermooiste plek voor een sportinterview: het balkon met uitzicht over Wimbledon. Mooier wordt het niet.