Als nummer 15 van de wereldranglijst was de Amerikaan Ian Seidenfeld absoluut geen favoriet voor de paralympische tafeltennistitel, maar toch nam hij het goud mee. In de finale verraste hij uittredend kampioen Peter Rosenmeier. Dat Seidenfeld (20 jaar) paralympisch werd, heeft hij niet van een vreemde. Zijn vader – tevens coach – Mitch won goud op de Paralympische Spelen van 1992.
Tekst: Robin Wubben
Foto’s: Joe Toth/OIS
‘Wat er door mijn hoofd ging toen ik mijn vader knuffelde na het laatste punt? Niks’, lacht Seidenfeld junior. ‘Ik was zo gefocust op de wedstrijd dat ik niet besefte dat ik gewonnen had. Ik was alleen bezig met mijn tactiek, met die goed uitvoeren. En ineens was het voorbij. En toen rende ik naar mijn vader. Hier droomde ik van voor ik naar Tokio kwam, tijdens het toernooi en nu is die droom uitgekomen.’
NUMMER 1
De gouden medaille van Mitch Seidenfeld was 29 jaar geleden niet zo verrassend als het goud van zijn zoon. Vanaf 1990 was hij al nummer 1 van de wereld. Leuk detail: ook hij werd gecoacht door zijn vader. ‘Hij was mijn allerbeste trainer’, zegt hij. In 2008 zette Seidenfeld senior, die net als zijn zoon een groeistoornis heeft, een punt achter zijn carrière als speler met een gouden, een zilveren en twee bronzen paralympische medailles. Vanaf dat moment legde hij zich volledig toe op het trainen van zijn zoon. Die laatste pakte het tafeltennisbatje al op vierjarige leeftijd op en speelt vanaf zijn twaalfde internationale toernooien. In 2019 werd hij pan-Amerikaans kampioen.
Voor Ian heeft het feit dat zijn vader hem traint zowel voor- als nadelen. ‘Soms luister ik niet naar hem, juist omdat hij mijn vader is’, lacht hij. ‘We hebben een geweldige band door de sport. Ik respecteer hem, respecteer alles wat hij zegt en doet, hij is een geweldige tafeltennisser, maar omdat we vader en zoon zijn, hebben we meer onenigheid dan ik met een andere coach zou hebben. Het grote voordeel is dat hij de slimste tafeltennisser is die ik ken, vooral tactisch. En dat was ook wat de doorslag gaf in deze finale.’
TACTISCH PLAN
Mitch knikt. Samen hebben de twee een tactisch plan gesmeed om veelvoudig Europees, wereld- en paralympisch kampioen Rosenmeier te verslaan. ‘We hadden wat aantekeningen gemaakt van wat we van Rosenmeier hadden gezien; wat wel werkte, wat niet werkte. Het belangrijkste was niet om zélf mooie punten te maken, maar te zorgen dat de Deen zijn sterkste wapens niet in kon zetten. We moesten hem laten werken voor zijn punten. Dat pakte goed uit.’
Waar vader en zoon elkaar bij elke training zien, spelen de twee geen wedstrijdjes meer tegen elkaar. ‘De laatste anderhalf jaar niet meer, nee’, legt senior uit. ‘Als ik hem een keertje versloeg, was dat niet goed voor zijn zelfvertrouwen. En doordat we niet meer tegen elkaar hebben gespeeld, is Ian veel beter geworden. Wie de beste is van ons twee? Dat maakt niet uit. Hij is nu paralympisch kampioen.’ Maar toch: wat is mooier? Zelf winnen, of je zoon zien winnen? De medaille van vandaag, of die van 1992? Zonder twijfel zegt vader: ‘Deze. Toen Ian begon met tafeltennis, wist ik dat hij heel goed wilde worden. Hij legde zichzelf de druk op om goud te móeten winnen. Dat was heel moeilijk. En nu ís hij paralympisch kampioen, de druk is weg. Die druk was soms wat te veel, maar het was misschien ook wel de reden dat hij zo goed is geworden.’
MOEDER EN DOCHTER
Ian en Mitch zijn niet de enige ouder-en-kind-combinatie op de Paralympische Spelen. De Braziliaanse boogschutter Jane Karla Gogel (46 jaar) is de moeder van tafeltennisster Lethicia Rodrigues Lacerda (18). Gogel komt morgen in actie in het individuele toernooi, Lacerda werd in het enkelspel vroegtijdig uitgeschakeld, maar speelt nog wel het teamtoernooi. ‘Het is ontzettend bijzonder om dit met mijn moeder te kunnen delen’, erkent Lethicia. ‘Ze snapt de emoties die ik heb op mijn eerste Paralympische Spelen als geen ander.’
De Griekse ploeg heeft misschien wel de mooiste combinatie: vader en zoon Lazaros en Leontios Stefanidis doen mee in dezelfde sport én aan hetzelfde onderdeel. Beide atleten strijden in de komende dagen om de medailles in het kogelstoten. In een andere handicapklasse; dat dan weer wel.
