Hij werd als voetballer kampioen met zijn universiteitsteam, begon in 2019 met atletiek toen CP-voetbal geschrapt werd van het paralympisch programma. In die sport won de Amerikaan Nick Mayhugh (25) in Tokio drie gouden en een zilveren medaille. En de komende jaren wil hij net zo bekend worden als Usain Bolt.

Tekst: Robin Wubben
Foto’s: Bob Martin

‘Ik heb van jongs af aan gevoetbald, keek voetbal, leefde voetbal. De Braziliaan Ronaldinho was mijn favoriete speler, daarom heb ik hem ook op mijn been getatoeëerd. Op mijn andere been staat Fransman Thierry Henry. Zij zijn de spelers op wie ik wilde lijken. Waarom Ronaldinho? Ik groeide op met Braziliaanse voetbalcoaches, speelde de jogo bonito – het “mooie spel”. Ik speelde omdat ik van het spelletje houd, net zoals ze in Brazilië doen. Hij had er plezier in, danste, lachte en dat is de reden waarom ik verliefd werd op het spelletje. Omdat ik ben geboren met cerebrale parese, kwam ik in contact met CP-voetbal; football 7-a-side. Mijn ambitie was om in die sport mijn land te vertegenwoordigen op het hoogste niveau: de Paralympische Spelen. Maar toen werd de sport geschrapt voor Tokio 2020 en Parijs 2024.’

Hoe zet je dan de stap naar atletiek?
‘De coaches van Team USA vroegen me op ik atletiek wilde proberen. Ik had niet meer gerend sinds de middelbare school, deed het wel om fit te blijven, en dacht: laten we het maar proberen. De afgelopen anderhalf jaar heb ik alles op alles gezet, fysiek en mentaal, om hier te staan. Dat ik hier mijn eigen wereldrecord brak in de finale van de 100 meter, was mijn absolute hoogtepunt van de Spelen. Het was mijn eerste goud, het eerste van velen. Ik geloof in mezelf en denk dat ik bij elk toernooi medailles kan winnen. Al zal het die eerste gouden medaille qua gevoel niet meer kunnen overtreffen.’

Foto: Bob Martin/OIS

Is dit dan ook het hoogtepunt in je carrière?
‘Ja, maar niet vanwege die medailles. Mijn hoogtepunt is dat ik bewezen heb dat ik gelijk had. Ik was in mijn hele leven altijd de enige die echt geloofde dat ik kon komen waar ik nu ben. Zoveel mensen vertelden me dat ik van alles niet zou kunnen: dokters, coaches, teamgenoten … Tijdens mijn voetbalcarrière op de universiteit was ik voor een groot deel geblesseerd. Ja, ik was onderdeel van kampioensteams, maar ik speelde weinig. Dat was de zwaarste tijd van mijn leven. Toen heb ik vaak gedacht: ik stop ermee, maar ik wist dat ik mezelf dat niet kon aandoen. Ik ben geboren zoals ik ben geboren, met een milde vorm van hersenverlamming en heb mijn hele leven hard gewerkt om mezelf te bewijzen. Nu kan ik eindelijk terugkijken en zeggen: ik ben trots dat ik hier ben, ook al wil ik nog veel meer bewijzen.’

Wat is jouw hoogtepunt van Tokio 2021?
‘Het leukste is dat ik naar andere sporten heb kunnen kijken: goalball, rolstoelrugby … Als je naar sporten kijkt waar je niets van afweet, leert over de handicaps, ziet wat er allemaal mogelijk is, wat sporters moeten doen om zover te komen; dan ga je ze pas echt als topsporters zien.’

Foto: Bob Martin/OIS

En wat is je sportieve ambitie?
‘Ik wil over drie jaar in Parijs elke titel verdedigen die ik hier heb gewonnen. Ik weet dat ik nog veel sneller kan. En ik wil de sport beter achterlaten dan toen ik ermee begon. Ik wil ook herinnerd worden voor wat ik voor de sport heb gedaan. Niet alleen in de Verenigde Staten, maar wereldwijd. Ik wil net zo bekend worden als Usain Bolt in de Olympische atletiek’

Welke boodschap zou je naar de tienjarige jij sturen?
‘Vertrouw op jezelf. Vroeger twijfelde ik nog aan mezelf, ik was bang, wilde niet accepteren dat ik een parasporter was. Als ik terug kon gaan, zou ik zeggen dat het oké is om niet oké te zijn, dat het oké is om je niet geaccepteerd te voelen. Je anders voelen is oké. Vecht niet om jezelf te accepteren en in jezelf te geloven. Op een dag komt het allemaal goed. En ik denk dat ik nu op dat punt ben.’

Dit verhaal verscheen eerder in het online magazine van Support Magazine.