Het lukte in Eindhoven, in Glasgow, in Funchal en nu in Dublin. Op drie EK’s en een WK was Chantalle Zijderveld de allersnelste op de 100 meter schoolslag in handicapklasse SB9. Daartussen lukte het één keer niet. Maar dat was wel op het allerhoogste podium: tijdens de Paralympische Spelen. Twee jaar later kwamen de tranen van toen eruit. Gouden tranen.
Bij haar eerste Europese titel was ze nog maar 13 jaar. Een daverende surprise. Een jaar later was haar wereldtitel de bevestiging dat het Europese goud geen eenzame uitschieter was. Vervolgens zou dat in Rio de Janeiro definitief moeten worden bekroond: met paralympisch goud. Dat liep even anders. Op 9 september 2016 won niet Zijderveld, maar nota bene land- en teamgenote Lisa Kruger het goud. Ze pakte en passant ook nog het wereldrecord af van de beduusde Zijderveld.
… Lees verder onder de foto …
Foto: Stephen McCarthy/Sportsfile
Zelf moest Zijderveld genoegen nemen met brons. Als die zo bekende boer met kiespijn perste ze er op het podium nog een kleine glimlach uit. Tussen een stortvloed aan bronzen tranen. Ze had gefaald. Niet voor de buitenwacht. Wel voor zichzelf.
Maar: haar revanche zou nog wel komen. Ze was nog jong, had nog jaren genoeg te gaan op het hoogste niveau. Met een dikke rode stift werden de wereldkampioenschappen in Mexico omcirkeld in de agenda. Dat toernooi in 2017 ging vervolgens niet door, door de aardbevingen die het land teisterden. Weg revanche. Een ingelast ‘oefentoernooi’ in Eindhoven bracht enige verlichting: Zijderveld pakte haar wereldrecord met imponerende cijfers terug. Maar ja, het was niet goed voor het aller-allerhoogste: goud.
… Lees verder onder de foto …
Foto: Stephen McCarthy/Sportsfile
Het werd 2018, weer een jaar voor Europese kampioenschappen. Maandag 13 augustus – bijna twee jaar na haar donkerste zwemdag – moest het gebeuren: dé race om de pijn voorgoed weg te vagen.
Soms komen meisjesboeken uit. Ze zwom, nee, snelde, nee, spurtte, nee … Ze vlóóg naar het goud. Verpulverde haar eigen wereldrecord. En toen kwamen ze: de tranen. Tranen in het water, in de armen van uitgerekend Kruger, die nu genoegen moest nemen met minder dan goud. Ze won zilver. Later dikke tranen tijdens het Wilhelmus. Ze dacht aan Rio, aan dat brons dat toch goud had moeten zijn. Ze dacht aan het afgelaste WK in Mexico. En aan de prestatie waar ze twee jaar lang keihard voor had gewerkt. Goud. En het volkslied op een groot toernooi; alleen voor haar.
Chantalle Zijderveld zit weer op haar troon.
Net als in 2014: te beginnen met een Europese titel. Volgend jaar de kans op de wereldkampioenschappen om die titel opnieuw te bevestigen. En dan, dan is het 2020. De dag van de 100 meter schoolslag in het Olympic Aquatic Centre van Tokio zal tegen die tijd in de agenda van Zijderveld staan.
Dik omcirkeld.
Foto: Stephen McCarthy/Sportsfile
