Parajudoka Daniel Knegt is er individueel net niet in geslaagd de eerste Nederlandse medaille te winnen. De hele entourage van de European Para Championships liet hem niet onberoerd. Hoe het ging? Hij antwoordt: ‘Wat wil je horen? K*t of kl*te? Tja, ik wilde hier éxtra graag laten zien wat ik kan.’
De 39-jarige Knegt uitte zich na zijn verloren strijd om brons iets minder diplomatiek dan ik het in de titel heb opgeschreven: ‘Zo’n toernooi in eigen land? Da’s k*t.’ In Ahoy waren de tribunes rond de tatami goed gevuld en dat had zo zijn invloed op de man uit Hazerswoude-Dorp. ‘Ik kom hier de mat op, hoor allerlei mensen mijn naam roepen, ik krijg applaus … Dat doet wat met je. Of het spanning geeft? Nee. Maar ik wilde wel éxtra graag shinen hier.’
Acht tellen
Met name in zijn partij tegen de Moldaviër Ion Basoc had hij er last van. Na amper acht tellen lag de Nederlander op zijn rug. ‘Ik was niet scherp genoeg. Op trainingen gaat het goed en dan kan ik er hier niet eens een wedstrijd van maken. Daar baal ik van’, verzuchtte hij. Basoc, die later op de dag de Europese titel in de klasse boven 90 kilogram veroverde, staat op de wereldranglijst twee plaatsen boven Knegt. Via de herkansingen kon de enige Nederlandse judoka op de European Para Championships nog strijden om een medaille.
Licht uit
In de strijd om het brons was Onur Tastan zijn tegenstander. De Turk is nummer 4 van de wereld, Knegt nummer 8. ‘Hij is een derde zwaarder dan ik, dat is in zijn voordeel’, erkende Knegt. ‘Dat ik er tegen hem zo’n spannende pot van kon maken, is al heel wat. En dan valt het dubbeltje uiteindelijk de verkeerde kant op. Hij heeft vooraf goed bekeken waar mijn kracht ligt. Hij hield me dichtbij, zodat ik niet onder hem kon kruipen om te werpen. En ik zorgde dat hij niet aan me kon gaan hangen, zodat hij zijn gewicht als voordeel kon gebruiken. Uiteindelijk legt hij me toch neer en is het ippon. Ik viel op mijn nek, het licht ging even uit, maar verder valt de schade mee. Ik ben vooral geschrokken.’
Ondanks dat Knegt aan het publiek moest wennen, had hij er tijdens zijn wedstrijden geen last van. ‘Nee, dat sluit ik af. Dan hoor ik Danielle (zijn trainster Danielle Vriezema, red.) en mijn vader, omdat ik gewend ben dat zij erbij zijn en dingen naar me roepen. Al het andere krijg ik niet mee’, zegt hij. ‘Het enige dat ik misschien nog meekreeg, waren de Turken die de hele tijd riepen dat ik een straf moest krijgen. Ze maken een hoop herrie en dat beïnvloedt de scheidsrechter. Maar ja, dat hoort erbij. Het is wat het is.’
Goed om te weten: een dag later gebeurde er dit.
Tekst: Robin Wubben/ParaWatcher
Foto’s: Mathilde Dusol
